Guillermo del Toro’nun ‘Frankenstein’ Filminde Yaratığın Ruhunu Gümüş Keman Açığa Çıkarıyor

Bazen bir filmi anlamak için görüntülere değil, fondaki tek bir enstrümana kulak vermek gerekir. Alexandre Desplat, Guillermo del Toro’nun Netflix için çektiği ‘Frankenstein’da devasa yaratığın kalbini göstermek için en küçük, en kırılgan sesi seçti: gümüş tonlu bir keman.

Guillermo del Toro’nun uzun süredir hayalini kurduğu Frankenstein uyarlaması, yalnızca gotik atmosferiyle değil, Alexandre Desplat imzalı müziğiyle de çok konuşuluyor. 7 Kasım 2025’te Netflix’te yayımlanan filmin müzikleri, aynı gün “Frankenstein (Soundtrack from the Netflix Film)” adıyla albüm olarak da dinleyiciye sunuldu.

Del Toro’nun yıllardır birlikte çalıştığı besteci Desplat, daha önce The Shape of Water ve Pinocchio ile yönetmenin dünyasını notalara dökmüştü. Kendi ifadesiyle Frankenstein, bu işlerin ardından gelen “üçlemenin üçüncü halkası” niteliğinde; her üçünde de merkezde yalıtılmış, yanlış anlaşılan bir varlığın iç sesi var.

---

Desplat: “Romana aşinaydım ama filmi hiç izlememiştim”

Desplat, Mary Shelley’nin romanını okumuş olsa da, klasik Frankenstein filmlerini izlemediğini söylüyor. Bu da ona kendi tabiriyle “masum” bir başlangıç yapma fırsatı vermiş:

• Ön prodüksiyon aşamasında birkaç vals yazarak dönemi ve tonu aramış,
• “Tam dönem mi olalım, barok öncesi mi, yoksa elektronik mi?” sorusuyla epey oyalandıklarını,
• Del Toro’nun ise filmi klasik, katı bir dönem filmi gibi hissettirmek istemediğini anlatıyor.

Sonuç olarak ekip, çok “tarihe sıkışmış” bir ses dünyasından kaçan ama yine de orkestra temelli, lirik bir çizgide buluşmuş.

---

Gümüş Keman: Dev Yaratığın En Kırılgan Sesi

Filmin kalbi, Jacob Elordi’nin canlandırdığı Creature / Yaratık. Del Toro’nun yorumunda yaratık, Kırım Savaşı’nda ölen askerlerin bedenlerinden bir araya getirilmiş, kimlik ve günah algısı ters yüz edilmiş bir figür. “Canavar kim, yaratıcı kim?” sorusu baştan soruluyor.

Desplat, yaratığın sesini bulurken tahmin edilebilecek “kalın, karanlık, gürültülü” bir tını yerine bambaşka bir yerden gitmiş:

“Bu devasa bedene rağmen ruhu çok narin, çok kırılgan. Seyircinin de onu öyle hissetmesini istedik. Bu yüzden en küçük, en hassas ve en güzel enstrümanı seçtik: keman. Yaratığın sesi, klasik müzikteki en saf tınılardan biri olan gümüş keman oldu.”

Bu noktada Norveçli kemancı Eldbjørg Hemsing devreye giriyor. Desplat, onun için:

• “Romantik değil, sade ve güzel çalıyor,”
• “Yazdığım melodilerin saf, narin ve tam yerinde kalmasını sağlıyor,”
  diyor. Eldbjørg ise kendi açıklamasında, bu müziğin yaratığın içindeki söylenemeyen özlemi taşıdığını, del Toro’nun hikâyesinin duygusal damarını kemanla “fısıldadığını” söylüyor.

Yaratığın ana teması, bu gümüş kemanın taşıdığı ilk motif olarak del Toro’ya dinletilmiş ve Desplat gülerek “Sanırım sevdi,” diye anlatıyor.

---

Motifler: Anne Teması, Aşk Teması ve Yaratığın Yolculuğu

Filmde yaratık, Oscar Isaac’in canlandırdığı Victor Frankenstein tarafından laboratuvarda patlatılmak istenir; ama patlamadan sağ kurtulup kendi yolculuğuna başlar. Desplat, bu noktadan itibaren izleyicinin yaratığa empati duymasını sağlamak için tematik bir yapı kuruyor:

• Yaratık teması: Gümüş kemanın taşıdığı o kırılgan melodi, her adımında onun “insani tarafını” hatırlatıyor.
• Anne teması: Desplat, “anne için yazdığım tema, Mia Goth’un canlandırdığı Elizabeth’in aşk temasına dönüşüyor; çünkü anne ve Elizabeth aynı çizginin iki ucu” diyerek, bir motifi hem şefkat hem aşk üzerinden yeniden kullanıyor.
• Aşk teması: Film boyunca yüksek sesle değil, fonda usulca dolaşan ve karakterler yakınlaştıkça fark edilir hâle gelen, çok ince işlenmiş bir çizgi olarak tasarlanmış.

Büyük ve yıkıcı sahnelerde – özellikle kuledeki yangın ve patlama anlarında – aynı temalar bu kez tam orkestra ile “şişirilerek” kullanılıyor. Desplat, “Motifler aynı kalıyor ama orkestrasyonu büyüttüğünüzde tamamen başka bir şeye dönüşüyorlar; sessiz bir cümleyi operaya çevirmek gibi,” diyor.

---

Müzik, Oyuncularla “Dans Ediyor”

Desplat, filmin tamamında duvar gibi kesintisiz bir müzik istemediklerini, bunun yerine karakterleri ve oyunculukları dikkatle dinleyen bir yaklaşım benimsediklerini söylüyor:

• Önce oyuncuları izliyor,
• Sonra bir noktada görüntüyü bırakıp sadece seslerini ve sessizliklerini dinliyor,
• Temponun, nefes aralarının ve duraksamaların üzerine ritim kurmaya çalışıyor.

Kendi cümlesiyle:

“Müzikle oyuncuların birlikte dans etmesini istiyorum. Onların ritmine saygı duyarsam, müzik de doğal olarak sahnenin parçası olur, üstüne yapışan bir efekt olmaz.”

Bu, özellikle yaratık ile Elizabeth’in ilk kez karşılaştığı zindan sahnesinde çok net hissediliyor; Desplat o sahneyi “iki karakter arasında sözcüksüz bir bale” olarak tarif ediyor.

---

Sessiz Başlangıç, Operatik Final

Filmin başlangıcında seyirci, yalnızca gümüş kemanın nazik sesiyle bu dünyaya çekiliyor. Desplat, finalde bu çizgiyi tersine çeviriyor:

• Yaratık, gemiyi buzdan kurtarıp ufka bakarken müzik uzun süre nispeten sade kalıyor,
• Son sahnelerde ise tüm orkestra devreye giriyor ve besteci bunu “bir senfonik şiirin ya da operanın gerçek finali gibi, tüm enstrümanların birleştiği an” diye tanımlıyor.

Desplat’a göre bu tercih, seyircinin yolculuğunu da kapatan bir jest:

“Başta izleyiciyi gümüş kemanın sakin sesiyle filme içeri aldık; şimdi aynı seyirciyi bu kez büyük, zengin ve güçlü bir tınıyla yavaşça dışarı bırakıyoruz.”